Εγώ κι εσύ που είμασταν;

Έχω βουλιάξει κι εγώ μές τη συλλογική κατήφεια, μες την κατάθλιψη. Φοβάμαι, ανησυχώ, θλίβομαι, αναρωτιέμαι για το μέλλον, για το γκρέμισμα των ονείρων μου και των μακρυχρόνιων προσπαθειών μου. Αλλά ακόμα και αυτά καλύπτονται από την βαθιά μου οργή... Πού ήμουν όλα αυτά τα χρόνια εγώ; Πού ήσουν όλα αυτά τα χρόνια εσύ, εαυτέ μου; Πού ήσουν όταν μας κοροϊδευαν, μας ξεπουλούσαν, μας πέταγαν τα πλαστικά όνειρα στη μούρη κι εσύ τα κυνηγούσες; Πού ήσουν όταν ο γιατρός σού ζητούσε το φακελλάκι και αντί να τον καταγγείλεις τον ΑΣΥΝΕΙΔΕΙΤΟ, τον πλήρωνες αποκαλώντας τον "γιατρέ μου" Πού ήσουν όταν έβλεπες τους μεγαλοδικηγόρους να γίνονται μοντελάκια lifestyle στην τηλεόραση, ΝΑ ΒΓΆΖΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΟΥΣ ΔΕΚΑΡΙΚΟΥΣ και να κόπτονται για το κοινό καλό και το δίκαιο, δηλώνοντας 5,000 ευρώ εισόδημα."΄Εχει λέγειν, " έλεγες. Πού ήσουν όταν έδινες το μπαξίσι στην πολεοδομία αντί να εξοργιστείς και ν αντιδράσεις. Αλλά μετά δεν θα έβγαινε η άδεια της πολυπόθητης οικοδομής , κατά κανόνα με τις χίλιες υπερβάσεις. Το σάλιο σου έκανες γαργάρα, μικρό λαμόγιο ελληνάρα, και έδινες τη μιζούλα στον πολεοδόμο, στον ικατζή που σου έκανε τον έλεγχο στην επιχειρησούλα, στον εφοριακό που ανακάλυπτε τις λαμογιές σου. Κάλλιο να πληρώσεις 10 σε αυτόν παρά 50 στο κράτος. Πού ήσουν όταν έτρεχες στα γραφεία των βουλευτών για να τους ...η συνέχεια εδώ.

...
παρακαλέσεις να βολέψουν το σπλάχνο σου, το άχρηστο σπλάχνο σου, που δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο στη ζωούλα του από το να γλύφει κατουρημένες ποδιές .Πού ήσουν όταν ανταγωνιζόσουν στις συγκεντρώσεις των προβάτων (ωπ! κομμάτων ήθελα να πω), με τους λοιπούς "συντρόφους" για το ποιος θα σηκώσει τη μεγαλύτερη σημαία. Πού ήσουν όταν ξελαρυγγιαζόσουν λαμόγιο για το δίκαιο του λαού, χοροπηδώντας σαν ερίφι μόλις έβλεπες φακό για να σιγουρευτείς ότι θα σε δει ο πολιτευτής που θα σε βάλει εποχιακό, συμβασιούχο στο δήμο...άλλος ένας στην πλάτη των υπολοίπων που θα ξεμασελιάζεται απ το χασμουρητό στο οκτάωρό του (όχι ρε!!! ξέχασα!πλέον μπαίνεις στο facebook, έχεις με τι να ασχοληθείς!) Πού ήσουν μικρο-μεγαλεπιχειρηματία όταν μαγείρευες τα δικά σου βιβλία για να πληρώσεις λιγότερα,
για να πάρεις το τέρας SUV που θα κάλυπτε την ελλειμματική ύπαρξή σου με το μέγεθός του. Πού ήσουν μαντάμ σουσού όταν καλόπιανες μόνο για βαθμό τους δασκάλους και τους καθηγητές του παιδιού σου, χωρις να σε νοιάζει αν του προσφέρουν διαπαιδαγώγηση και γνώση... Αλλωστε το παιδί θα το στείλουμε στο Λονδίνο να σπουδάσει, εκεί θα καλυφθούν όλες οι ανεπάρκειες του δικού μας εκπαιδευτικού συστήματος. Πού ήσουν, εργατοπατέρα συνδικαλιστή της πλάκας, όταν με τη δύναμη που σου έδινε το ότι βολεύτηκες σε μια δημόσια επιχείρηση, κατέβαζες τους διακόπτες μιας ολόκληρης χώρας, δημιουργώντας τόσα προβλήματα, ίσα για να διαμαρτυρηθείς/εκβιάσεις για τα δικά σου μικροσυμφέροντα. Πού ήσουν όταν το ελληνικό όνειρο έσκασε μύτη; Αγόραζες πορτοκαλιές εφημερίδες, λαμόγιο, και έπαιζες χρηματιστήριο λες και είναι λοτταρία. Πού ήσουν όταν εταιρείες ανύπαρκτες, με ένα γραφειάκι 2χ3 και 1 άτομο προσωπικό, χτύπαγαν λίμιτ απ κάθε μέρα. Πού ήσουν όταν έπαιρνες μετοχοδάνεια και υποθήκευες τα χωραφάκια του παππού, πιστεύοντας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα μήνα (και πολύ λέω). Πού ήσουν όταν το χέρι σου πετάει τα σκουπίδια, δεξιά και αριστερά μέσα στο δάσος, όταν γεμίζεις τις παραλίες αποτσίγαρα και πλαστικά ποτήρια φραπέ (όχι φραπέ ρε πια, φρέντο έλεος, πού ζω;) Πού ήσουν όταν το παιδί σου ουρλιάζει και αυθαδιάζει στο αυτί του διπλανού, αδιαφορώντας για την ύπαρξή του (όλοι να καούν ρε, εγώ θα φάω τα κεφτεδάκια μου και είμαι μια χαρά... γκρααααααου) Πού ήσουν όταν έβλεπες τα σκάνδαλα να σκάνε το ένα μετά το άλλο όταν οι θρησκευτικοί "άρχοντες"αποδεικνύονταν κοσμικότεροι των κοσμικών απατεώνων σταμάτησες να παντρεύεσαι, να βαφτίζεις, να συμμετέχεις στα κοινά της εκκλησίας επρος ένδειξιν της αηδίας σου; Σιγά ρε.. όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη. Πού ήσουν όταν η χώρα σου καιγόταν απ' άκρη σε άκρη, πού ήσουν όταν λίγο έλειψε να χαθεί η Ολυμπία, πήρες το τριχίλιαρο, πρόβατο, και έσκασες. Τουμπεκί ψιλοκομμένο και ναι! τους ξαναψήφισες, ξανά και ξανά και ξανά... Πού ήσουν όταν τα ροζ κι οι Τζούλιες πλημμύρισαν τη ζωή σου, έσκυψες κι εσύ στην κλειδαρότρυπα αυτό έκανες τι είπε, τι έκανε, με ποιον; Και για το πάπλωμα κουβέντα κανείς για την ταμπακέρα σιωπή. Όλοι βολεμένοι στον μικρόκοσμό τους.. .ποιος θα έχει την πιο μεγάλη τζιπούκλα, την πιο λουσάτη γκόμενα, την πιο σικ γυναίκα, τα πιο όμορφα παιδιά τις πιο καλές σπουδές, το πιο χλιδάτο σπίτι, το πιο μεγάλο τζάκι, το πιο άνετο σαλόνι με βαθύ καναπέ, την πιο μεγάλη πλασμα(τική) τηλεόραση, το πιο σύγχρονο ηχοσύστημα τις πιο σικάτες διακοπές, τις πιογκλαμουράτες εξόδους... Και δανειζόσουν λαμόγιο, δανειζόσουν. 'Οχι χρήμα, χρόνο δανειζόσουν. Και απλά ο χρόνος τέλειωσε. Κάποτε θα ερχόταν η ώρα νομοτελειακό είναι. Τώρα μη φωνάζεις λαμόγιο, απατεωνίσκε. Αποδέξου και μη φωνάζεις. Γιατί ΦΤΑΙΜΕ για ΟΛΑ. ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ. ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ.
Καιρός είναι να κάνουμε μια καλή αυτοκριτική να πούμε εγώ φταίω και να δούμε πώς θα καθαρίσουμε τα σκατά που η αποκαλούμενη γενιά του Πολυτεχνείου μας συσώρευσε
τα σκατά που κι ΕΜΕΙΣ οι νέοι ΨΗΦΙΣΑΜΕ & ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΟΥΜΕ γιατί είμαστε Ο Λ Ο Ι και ΠΟΛΥ Μακάκες... Σταμάτα λοιπόν τις κορώνες, κατέβασε τους τόνους της "δίκαιης αγανάκτησής" σου & σκέψου τη δική σου συμμετοχή, τα δικά σου λάθη...
ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΝΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΟΣ,ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΛΥΣΕΙΣ , MH MENEIΣ ΑΜΕΤΟΧΟΣ, ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΚΙ ΕΣΥ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΛΥΣΕΙΣ...

Post: 4ετης ΦΟΙΤΗΤΗΣ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ