Μια Κυριακή στην πλατεία.

Κυριακή απόγευμα τα café της πόλης και ιδιαίτερα στην πλατεία γεμάτα, οι γονείς έβγαλαν τα παιδάκια τους να απολαύσουν τον απογευματινό ήλιο και να τρέξουν λίγο ή να κάνουν ποδήλατο μετά από μια βδομάδα κλεισούρας και διαβάσματος με τα φροντιστήρια να πιέζουν ασφυκτικά το ελεύθερο ωράριο τους. Για «κακή» τους τύχη επέλεξαν αυτό που οι αιρετοί μας ονομάζουν «πλατεία»*
{*Πλατεία (ή) ουσιαστικό= πλατιά επίπεδη έκταση μέσα στα χωριά και στις πόλεις διαμορφωμένη για χοροστάσι (χώρος που γίνονται χοροί και κοινωνικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις) ή περιπάτους}
Λέω για κακή τους τύχη γιατί μόνο καλή δεν είναι το να επιλέξεις να πας με παιδιά εκεί. Το μέρος αυτό είναι εδώ και πολλά χρόνια το σημείο συγκέντρωσης και επίδειξης (είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πάρα πολύ καλά ως Ζακυνθινοί), της καινούργιας μηχανής ή του ακριβού αυτοκινήτου, που μας πήρε ο μπαμπάς μας για να εξιλεωθεί για την απουσία του από το σπίτι, λόγω της δουλειάς (το super market ή το ξενοδοχείο σε θέλει από πάνω 24 ώρες επί 8 περίπου μήνες με την προετοιμασία). Για να μην ξεφεύγουμε από την ουσία το μέσον επίδειξης λοιπόν την Κυριακή που όλα τα πιπίνια (κορίτσια επί το λαϊκό) είναι μαζεμένα στα café της «πλατείας» αρχίζουν τα τηλεφωνήματα ¨
-Ρε μ……. είναι εδώ σου λέω πέρνα τώρα.
-Που;
-Στο …………. Café πέρνα σου λέω να σε δει, της μίλησε η δικιά μου, μοστράρισε την μηχανή να πάθει πλάκα.
Έλα όμως που και οι οικογένειες έχουν την ίδια ιδέα να κατεβούν αυτή την ώρα για να μοστράρουν και αυτοί όχι τις μηχανές τους αλλά τα παιδιά τους με τα ποδηλατάκια τους ή τα πατίνια τους ή και με τα πόδια, και να απολαύσουν τον καφέ τους. Bad timing (κακή ώρα Ελληνιστή) γιατί εκεί που ...η συνέχεια εδώ.

...κάθεσαι αμέριμνος ζουουουούμμ... Περνά μια μηχανή ανάμεσα από παιδάκια, σκυλάκια, ποδήλατα, καρότσια, γονείς που κάθονται ή παρακολουθούν τους γόνους τους ανέμελοι, ελίσσεται δεξιά αριστερά κέντρο ……..ουφ πέρασε, αλλά πίσω και άλλες δύο άντε πάλι η ίδια αγωνία , θα το περάσει το εμπόδιο θα την γλιτώσει ο Μπάμπης (σκύλος μπεζ μόνιμος κάτοικος της περιοχής, τραυματισμένος αρκετές φορές από μηχανάκια και αυτοκίνητα) , όρθιοι οι γονείς φωνάζουν έντρομοι τα παιδιά τους να δουν αν την γλίτωσαν και από αυτήν την επιδρομή και μετά ηρεμία για λίγο. ΩΧ χόντρυνε το παιχνίδι ένα 4x4 μεγάλων διαστάσεων έρχεται από την μεριά της πλατείας Σολωμού και ανεβαίνει ακάθεκτο προς τον Αγ. Μάρκο, πάλι αναστάτωση φωνές «κάντε στην άκρη αυτοκίνητο ….θα σε πατήσει…….πρόσεχε», άδικη η αναστάτωση είναι ο Τάδε σταμάτησε να πάρει την Κυριακάτικη εφημερίδα του και τα τσιγάρα του από το περίπτερο εκεί ανάμεσα, …παύση συναγερμού. Όχι κόκκινος συναγερμός πάλι ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο και μαρσάρει ανεβαίνει και προσπαθεί να στρίψει δεξιά στην Λ.Ζήβα στριμώχνετε ανάμεσα από τα τραπέζια σπρώχνει λίγο τα τραπέζια ….μπρός – πίσω – γκάζι ώπα και φύγαμε... Ωχ και άλλη επιδρομή εδώ πιο επικίνδυνα 5 παπάκια ανεβαίνουν γκαζωμένα, πάλι πανικός, πάλι φωνές, πάλι συναγερμός αυτοί όμως πιο έξυπνοι έφυγαν προς την πάνω πλατεία. Το παιχνίδι αυτό μου θύμισε ένα ηλεκτρονικό που έπαιζα όταν ήμουν 20-22 ετών (στα ηλεκτρονικά του Παυλόπουλου για όσους θυμούνται) τις μύγες, που περνούσαν θυμωμένες από τους στρατιώτες σου και εσύ τους μετακινούσες γρήγορα- γρήγορα για να μην τους χτυπήσουν. Με το σύρε κ’έλα, και την σκέψη του παρελθόντος, πέρασε η ώρα ευτυχώς γλύτωσαν όλα τα παιδάκια, σηκωθήκαμε μαζέψαμε τα παιδιά μας, τα ποδήλατα μας και ξεκινήσαμε να φύγουμε και να δώσουμε ραντεβού την επόμενη Κυριακή, για τι πώς να το κάνουμε μας άρεσε πολύ. Ένοιωθα με την παρέα μου οι μόνοι που δεν είχαμε ευχαριστηθεί, οι μόνοι που φύγαμε τόσο αγχωμένοι και συγχυσμένοι από την όλη κατάσταση, μήπως έχω αρχίσει και γίνομαι δύστροπος, κοίταξα γύρω μου δεν είδα ανθρώπους που θα μπορούσα να τους πω την αγωνία μου, να τους μεταφέρω την ανησυχία μου, ας πούμε κάποιον αιρετό, φαίνεται αυτοί επειδή ξέρουν το τι συμβαίνει πηγαίνουν τα παιδιά τους σε σίγουρα μέρη και όχι στην πλατεία γιατί εκεί δεν είναι μέρος για τα βλαστάρια τους, να τα χτυπήσει και κανένας με μηχανάκι……..έ ποτέ... Θα ήθελα να σας αναφέρω τον πόνο μου αλλά δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να ακούσετε μέσα στον βαθύ σας λήθαργο την δική μου την φωνή. Θα ήθελα να σας αναφέρω τις αγωνίες των παιδιών μου, αλλά δυστυχώς δεν συμπίπτουν με τις δικές σας που προτιμάτε τα παιδία σας κλεισμένα στα σαλόνια να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Θα ήθελα να σας αναφέρω την αγωνία πολλών σαν και μένα αλλά δυστυχώς απέχουμε αρκετά από τις επόμενες εκλογές γιατί τότε θα είναι η ώρα να βγείτε και να «αγκαλιάσετε» τα προβλήματα μας. Εμείς οι ηλικίας 40++ περάσαμε όμορφες στιγμές, που οι πιο πολλοί τις αναπολούμε και θα θέλαμε και τα παιδιά μας να περάσουν το ίδιο καλά. Εσείς που εκλεγμένοι βρεθήκατε να μας κουμαντάρετε, κάντε το, βάλτε μία τάξη. Είναι το μοναδικό που θέλει διάθεση και όχι χρήμα.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΨΗΝ ΣΑΣ ΟΤΙ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΕΙΧΕ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΚΑ
Α) ΜΑΣ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕ
Β) ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΤΕΡΕΨΑΝ ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΥΤΡΩΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ.

Post: Dio.Pap.
Πατέρας τριών
ανήλικων παιδιών