Ανοιχτή επιστολή προς τους συμπολίτες Ζακυνθινούς και τις Αρχές του Νησιού (Αστυνομική, Εισαγγελική, Δημοτική & Περιφερειακή).
Το συνηθίσαμε και αυτό όπως τόσα άλλα φρικτά και ακραία που συμβαίνουν στη χώρα και στον τόπο μας, ειδικά τώρα που η προτεραιότητα του καθενός μας είναι πώς να «σώσει το σπίτι του».
Παιδιά 4-8 ετών, ρακένδυτα και πεινασμένα που τρέχουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα ζητιανεύοντας, στα φανάρια της Λούμπας. Εκεί που ο δρόμος είναι κατηφορικός, που τρέχουμε για να προλάβουμε το πράσινο φανάρι, που στρίβουν αυτοκίνητα προς και από τα παράνομα parking γύρω από τον «κυκλοφοριακό κόμβο», που τρέχουν νερά χειμώνα-καλοκαίρι και ο δρόμος είναι «γλίτσα», εκεί υπάρχουν παιδιά διάσπαρτα, πίσω από οχήματα, που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου με το χέρι ...η συνέχεια εδώ.
...απλωμένο και σε εξαναγκάζουν σε απότομο φρενάρισμα ή αναγκαστική αλλαγή πορείας.
Κάποιοι συμπολίτες μας δίνουν, κάποιοι όχι. Δεν θα σταθώ στο ηθικό δίλημμα αν πρέπει ή όχι να ενθαρρύνουμε την ζητιανιά, ούτε και σε ρατσιστικού τύπου απλοϊκές προσεγγίσεις όπως «είναι ρομά, έτσι ζουν αυτοί». Δεν έχω την υπόσταση, το ανάστημα να παραδώσω μαθήματα ανθρωπιάς, να εκπονήσω πρόγραμμα κοινωνικής προστασίας, ούτε να εξηγήσω γιατί δεν πρέπει να δίνουμε σε ζητιάνους, ειδικά παιδιά, ενθαρρύνοντας με αυτόν τον τρόπο τα κυκλώματα που τα εκμεταλλεύονται με φρικαλέους τρόπους, να βγάλουν και άλλα παιδιά στους δρόμους (είναι πράγματι πολύ προσοδοφόρο επάγγελμα). Το θέμα είναι γνωστό πανελλαδικά με έρευνες, ντοκιμαντέρ, εισαγγελικές παρεμβάσεις.
Επιτρέψτε μου όμως να σταθώ σε άμεσα, πρακτικά ερωτήματα που αφορούν όλους μας και καθέναν ξεχωριστά, ιεραρχώντας τα σύμφωνα με τη σύγχρονη επικρατούσα άποψη «πρώτα η τσέπη μου» και όχι πρώτα ο άνθρωπος.
Είναι ωραία εικόνα για το νησί μας τουριστικά; Οι επισκέπτες άραγε επικροτούν το θέαμα και ό,τι αυτό συνεπάγεται; Τους φτιάχνει τη διάθεση; Ψωνίζουν περισσότερο και με καλύτερη διάθεση όταν από τα φανάρια μέχρι και στον πεζόδρομο τους κατατρέχουν ζητιάνοι βρώμικοι, ρακένδυτοι και κυρίως μικρά παιδιά με το χέρι απλωμένο και με το βλέμμα του οίκτου; Όταν μεταφέρουν στους φίλους τους στο εξωτερικό την εικόνα αυτή, οι φίλοι τους θα πουν «τι όμορφα να πάμε και εμείς να δούμε αυτό το θέαμα» και έτσι ευνοείται ο τουρισμός;
Όταν (όχι αν αλλά όταν γιατί είναι θέμα χρόνου) σκοτωθεί ένα τέτοιο παιδί και μάλιστα καλοκαίρι και γίνουμε παγκοσμίως βούκινο θα ωφεληθεί ο τουρισμός μας;
Αν αυτό το παιδί, είτε Ρομά, Αλβανός, Έλληνας ή ό,τι άλλο, το πατήσω κατά λάθος εγώ, εσύ, ο γιος σου, εκτός που θα έχουμε το κρίμα στο λαιμό μας δεν θα κατηγορηθούμε και για ανθρωποκτονία από αμέλεια (ακόμα και αν πρόκειται για παράνομο μετανάστη), με όλες τις νομικές και ιδίως τεράστιες οικονομικές συνέπειες για τον οδηγό που θα σκοτώσει άνθρωπο και μάλιστα μικρό παιδί;
Οι εκπρόσωποι της Δικαστικής και της Εκτελεστικής εξουσίας που ζουν και εργάζονται στη Ζάκυνθο δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα όταν κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους ή κάνουν περιπολίες, ώστε να κινηθούν αυτεπαγγέλτως για να προστατέψουν τα παιδιά, τους οδηγούς, τον τουρισμό και την οικονομία του νησιού;
Πώς ανεχόμαστε ως μικρή, κλειστή και αλληλέγγυα δήθεν κοινωνία, να περνάμε επί χρόνια, αδιάφορα δίπλα από αυτό το φαινόμενο ή να εξαντλούμε τον ανθρωπισμό μας δίνοντας 50 λεπτά, καθησυχάζοντας την συνείδησή μας ότι πράξαμε το κοινωνικό μας καθήκον;
«…Το συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει και σας μιλώ γι’ αυτό, γιατί δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε. Προσκυνώ…»
Γιώργος Σεφέρης – Αφήγηση Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο για όλους τους ανθρώπους όπου δεν θα αποτιμώνται τα πάντα με χρηματικούς όρους.
Είναι ωραία εικόνα για το νησί μας τουριστικά; Οι επισκέπτες άραγε επικροτούν το θέαμα και ό,τι αυτό συνεπάγεται; Τους φτιάχνει τη διάθεση; Ψωνίζουν περισσότερο και με καλύτερη διάθεση όταν από τα φανάρια μέχρι και στον πεζόδρομο τους κατατρέχουν ζητιάνοι βρώμικοι, ρακένδυτοι και κυρίως μικρά παιδιά με το χέρι απλωμένο και με το βλέμμα του οίκτου; Όταν μεταφέρουν στους φίλους τους στο εξωτερικό την εικόνα αυτή, οι φίλοι τους θα πουν «τι όμορφα να πάμε και εμείς να δούμε αυτό το θέαμα» και έτσι ευνοείται ο τουρισμός;
Όταν (όχι αν αλλά όταν γιατί είναι θέμα χρόνου) σκοτωθεί ένα τέτοιο παιδί και μάλιστα καλοκαίρι και γίνουμε παγκοσμίως βούκινο θα ωφεληθεί ο τουρισμός μας;
Αν αυτό το παιδί, είτε Ρομά, Αλβανός, Έλληνας ή ό,τι άλλο, το πατήσω κατά λάθος εγώ, εσύ, ο γιος σου, εκτός που θα έχουμε το κρίμα στο λαιμό μας δεν θα κατηγορηθούμε και για ανθρωποκτονία από αμέλεια (ακόμα και αν πρόκειται για παράνομο μετανάστη), με όλες τις νομικές και ιδίως τεράστιες οικονομικές συνέπειες για τον οδηγό που θα σκοτώσει άνθρωπο και μάλιστα μικρό παιδί;
Οι εκπρόσωποι της Δικαστικής και της Εκτελεστικής εξουσίας που ζουν και εργάζονται στη Ζάκυνθο δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα όταν κυκλοφορούν με τα αυτοκίνητά τους ή κάνουν περιπολίες, ώστε να κινηθούν αυτεπαγγέλτως για να προστατέψουν τα παιδιά, τους οδηγούς, τον τουρισμό και την οικονομία του νησιού;
Πώς ανεχόμαστε ως μικρή, κλειστή και αλληλέγγυα δήθεν κοινωνία, να περνάμε επί χρόνια, αδιάφορα δίπλα από αυτό το φαινόμενο ή να εξαντλούμε τον ανθρωπισμό μας δίνοντας 50 λεπτά, καθησυχάζοντας την συνείδησή μας ότι πράξαμε το κοινωνικό μας καθήκον;
«…Το συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει και σας μιλώ γι’ αυτό, γιατί δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε. Προσκυνώ…»
Γιώργος Σεφέρης – Αφήγηση Ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο για όλους τους ανθρώπους όπου δεν θα αποτιμώνται τα πάντα με χρηματικούς όρους.
Post: Σπύρος Στανίτσας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου