Ανακοίνωση του ΛΑ.Ο.Σ Ροδόπης.
«17 Νοεμβρίου 1973. Στον χώρο του Πολυτεχνείου Αθηνών οι φοιτητές ξεκινούν την εξέγερση που έμελε να αποτελέσει την αρχή για την ανατροπή της δικτατορίας των συνταγματαρχών με αποτέλεσμα το θάνατο πολλών φοιτητών από τις δυνάμεις καταστολής της χούντας. Αυτό είναι το κεντρικό νόημα όσων μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα από την τρυφερή τους ακόμη ηλικία στις σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα φρόντισε γι’ αυτό θεσπίζοντας την γιορτή και μάλιστα τιμώντας την τουλάχιστον ισάξια με τις δύο άλλες εθνικές μας γιορτές. Η πραγματικότητα βεβαίως είναι διαφορετική:
ΠΡΩΤΟ ΨΕΜΑ: Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ανέτρεψε καμία Χούντα. Παραιτήθηκε ο Παπαδόπουλος και εγκαθιδρύθηκε ως δικτάτορας ο Ιωαννίδης, ο οποίος παραιτήθηκε τον Ιούλιο με τα γεγονότα της Κύπρου.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ: “Νεκροί του Πολυτεχνείου”.
Τιμούμε κάθε χρόνο γενικά και αόριστα τους δήθεν νεκρούς του Πολυτεχνείου χωρίς ονόματα γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξαν. Τόσο η έρευνα του εισαγγελέα Τσεβά, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1974 και κατέληξε ότι δεν υπήρξε νεκρός εντός του Πολυτεχνείου – όσο και η επίσημη αναφορά του σοσιαλιστή αστυνομικού διευθυντή Γιώργου Σαμπάνη το 1981 τον οποίο είχε αποτάξει η Χούντα και είχε κάθε λόγο να ψευδολογήσει εις βάρος της Χούντας – αναφέρει ότι δεν υπήρξε κανείς νεκρός στον χώρο του Πολυτεχνείου και αναφέρει 12 νεκρούς για το τριήμερο των ταραχών σε όλη την Αθήνα και χωρίς να σχετίζονται με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Η προπαγάνδα όμως της Αριστεράς με την σύμφωνη γνώμη του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν αυτήν την ψεύτικη γιορτή για να αναδειχθούν πολιτικά στελέχη ως γενιά του Πολυτεχνείου και να φέρουν την χώρα εδώ που την έφεραν. Στην απόλυτη καταστροφή».
Η προπαγάνδα όμως της Αριστεράς με την σύμφωνη γνώμη του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν αυτήν την ψεύτικη γιορτή για να αναδειχθούν πολιτικά στελέχη ως γενιά του Πολυτεχνείου και να φέρουν την χώρα εδώ που την έφεραν. Στην απόλυτη καταστροφή».
1 σχόλια:
Εύγε, σωστά τα λέτε, συμφωνώ. Η χούντα η σημερινή είναι απείρως χειρότερη από εκείνη του Παπαδόπουλου, ο οποίος, απλώς ήθελε να βοηθήσει την πατρίδα…
Η διαφορά είναι στο ότι σήμερα μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε χωρίς φόβο, ενώ τότε, αν έλεγες σε φίλο σου ότι ψήφισες «ΟΧΙ» σε ‘‘δημοψήφισμα’’, γινόταν αμέσως γνωστό και στην καλύτερη περίπτωση έτρωγες το ξύλο της χρονιάς σου.
Όσο για το δεύτερο ψέμα, κι εμάς εδώ, μας έχουν πιπιλίσει το μυαλό για κάμποσους νεκρούς, αλλά κανένας δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα απ’ ό,τι βλέπω, αφού κανένας δεν σχολίασε τα πάρα πάνω. Άλλωστε, πού να θυμόμαστε τώρα, έχουν περάσει τόσα χρόνια…
Και τον Σπύρο τον Μαρίνο (ή Γεωργαρά) από την Εξωχώρα, ετών 35, ιδιωτικό υπάλληλο, που τις βραδυνές ώρες της 16.11.1973 βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου (τι δουλειά είχε κι αυτός τέτοια ώρα εκεί;) και «…χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων εξέπνευσεν…», ποίος τον θυμάται πλέον;
Ούτε οι συγγενείς του…
Ζακύνθιος ΚΑΣ
Δημοσίευση σχολίου