2 καρπούζια 5 ευρώ.

Κοντεύω τα 45. Σήμερα είδα κάτι που δεν έχω ξαναδεί και με τρόμαξε. Η ώρα είναι περασμένες έντεκα το βράδυ. Έξω ησυχία και ακούω μια φωνή να έρχεται από μακριά, ανακατεμένη με το θόρυβο μιας μηχανής. Όταν η φωνή πλησιάζει ακούω έναν άντρα να φωνάζει «2 καρπούζια 5 ευρώ». Δεν έχει μεγάφωνο. Απλά φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούν τα πνευμόνια του, για να ακουστεί σε όλη τη γειτονιά. Η μηχανή, που άκουγα, είναι ένα μικρό τρακτέρ που σέρνει μια ρυμούλκα, φορτωμένη με καρπούζια και έναν πιτσιρικά που το πρόσωπό του φωτίζεται από το πίσω φως του τρακτέρ. Μάλλον θα είναι ο γιός του, όχι πάνω από τα 14. Ο άνδρας φωνάζει συνέχεια, όσο πιο δυνατά μπορεί, «2 καρπούζια 5 ευρώ». Έτσι με το στόμα, χωρίς ντουντούκα. Γυρίζει στα δρομάκια της γειτονιάς και φωνάζει. Και χωρίς να καταλάβω το γιατί, μου ήρθε η εικόνα που έχω δει σε κάποιες ασπρόμαυρες Ελληνικές ταινίες, που δείχνανε τις κακουχίες της κατοχής και κάπου-κάπου πέρναγε και κανένα χειρόκαρο με τον εμποράκο να φωνάζει την φτωχή πραμάτια του. 70 χρόνια πίσω.