Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα ορεινό χωριό...

...ήταν ένας άνθρωπος που είχε όραμα να φτιάξει ένα σχολείο. Όχι ένα οποιοδήποτε σχολείο, αλλά ένα πρότυπο σχολείο, που όμοιό του δεν θα υπήρχε στην Ελλάδα. Με μεγάλες και άνετες αίθουσες διδασκαλίας, με γυμναστήρια, αμφιθέατρο, εργαστήρια, σύγχρονο εξοπλισμό, αλλά και ειδικούς εκπαιδευτικούς, που θα πλήρωνε από την τσέπη του, για να κάνουν τα παιδιά των ορεινών χωριών μαθήματα ακόμη και το απόγευμα. Και ξεκινώντας από το δικό του χωριό να "ενώσει" όλα τα χωριά σε ένα σχολείο που θα εξυπηρετούσε και τα άλλα παιδιά, από τα γειτονικά χωριά, για να πηγαίνουν και αυτά στο νέο σχολείο. Αυτός ο άνθρωπος, ήταν από τους ελάχιστους ντόπιους, που αν και έφυγε από την πατρίδα του, στα νεανικά του χρόνια, δεν ξέχασε "το σπίτι του" και ήθελε να αφήσει πίσω του κάτι για "κληρονομιά" στον τόπο που τον γέννησε. Είχε λοιπόν ετοιμάσει τα σχέδια -χίλια επτακόσια τετραγωνικά στεγασμένοι χώροι σε έξι στρέμματα οικόπεδο- και προσπαθούσε για 3-4 χρόνια να πάρει τις απαιτούμενες άδειες. Προσπαθούσε για 3-4 χρόνια να δαπανήσει 2 εκ ευρώ για να κάνει το όραμά του πραγματικότητα! Για να φτιάξει για τα "εγγόνια του" ένα όμορφο σχολείο, που αυτός δεν μπόρεσε να έχει όταν ήταν παιδί. Τι ωραία ιστορία, θα πείτε. Και γιατί προσπαθούσε 2-3 χρόνια; Επειδή ο τοπικός άρχοντας, του είχε πει ότι αν το σχολείο δεν κτιστεί στο μεγαλοχώρι της περιοχής, "διακινδυνεύει το πολιτικό του μέλλον"!

Υ.Γ. Τελικά το σχολείο δεν θα είναι η αιτία για να διακυβευτεί το πολιτικό μέλλον του τοπικού άρχοντα. Ο λαός τον έστειλε σπίτι του και το σχολείο θα γίνει χωρίς αυτός να "διακινδυνεύει το πολιτικό του μέλλον"!

Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι συμπωματική.