Δεν είμαι ο Atsarantos.

Υπάρχει ένα ζακυνθινό blog στο διαδίκτυο, ο Atsarantos. Πολύ καλό και πολύ ατίθασο, όπως οφείλουν να είναι τα blogs. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποιος ή ποιοι είναι ο Atsarantos κι αυτό είναι το καλό των blogs. Αλλωστε ο καθένας μπορεί να αναρτήσει το κείμενό του και να εκφράσει την άποψή του. Από τον Ιούλιο είμαι μόνιμος κάτοικος Ζακύνθου και όπως είναι φυσικό, βλέπω και καταγράφω διάφορα από το νησί, οι αναγνώστες της σελίδας το γνωρίζετε. Εχω εμμονές. Με τον νομάρχη π.χ. Όχι τίποτα προσωπικό, αν θέλετε είναι εύκολος στόχος. Όπως έχει π.χ. ο Λαζόπουλος τη Ντενίση, όπως είχα παλιά την Αντζελα Δημητρίου και πρόσφατα τον Κακλαμάνη. Νομίζω αρκετές φορές κάποιοι συμπολίτες μου έχουν εκνευριστεί μαζί μου, εγώ έχω να τους απαντήσω «ξύδι». Κάνει καλό. Όταν άρχισα να γράφω πιο συχνά για το νησί, κάποιος ανέβαζε τα κείμενα στον Atsaranto. Το βρήκα τιμητικό και δεν το κρύβω, μου άρεσε, είναι ένα αξιοπρεπέστατο και με πολύ χιούμορ blog. Εχει την αυθάδεια και το «κογιονάρισμα» που λέμε οι Ζακυνθινοί. Επειτα, κάτω από το κείμενό μου, ....η συνέχεια εδώ.
...αναφέρουν πάντα την πηγή: «Αδέσμευτος». Από τότε λοιπόν που ξεκίνησε αυτό, άρχισαν να λένε ότι εγώ είμαι ο Atsarantos. Ο οποίος είναι κάπου 2 χρόνια απ’ ότι γνωρίζω, μπορεί και παραπάνω. Εχει πολύ πλάκα αυτό. Νομίζω είμαι ο τελευταίος δημοσιογράφος που στέλνει εν έτει 2009 χειρόγραφο κείμενο. Εχω υπολογιστή, κάνω τα πάντα εκεί μέσα εκτός από το να γράφω, να στέλνω mail και άλλα τέτοια διαολίστικα. Είμαι ανεπίδεκτος. Ταλαιπωρώ τον αγαπημένο μου Γιάννη Σούφη με τα ορνιθοσκαλίσματά μου: «Τι γράφεις εκεί ρε Αγγελε;». Πώς γίνεται λοιπόν ένας άνθρωπος που μόνο facebook παίζει, άντε και κάτι σελίδες που μου έχουν περάσει τυφλοσούρτη στους «Σελιδοδείχτες», να έχει blog. Μακάρι να είχα, μακάρι να ήμουν ο Ατσαραντος, δυστυχώς δεν είμαι. Επειτα τι σας νοιάζει; Τόσα χρόνια δίπλα στα κείμενά μου υπάρχει η φωτογραφία μου και η υπογραφή μου. Μακριά από μένα τα ψευδώνυμα και τα ανώνυμα. Να τελειώνετε λοιπόν με τις μαλακίες…

Copy: Αδέσμευτος