Αυτή η διαφήμιση μ΄έκανε να κόψω το τσιγάρο.

Μόλις την είδα στην τηλεόραση, σηκώθηκα από τον καναπέ, πήρα το πακέτο και έγραψα πάνω του την ημερομηνία και πόσα τσιγάρα ήταν μέσα. Οι αρτηρίες μου ήταν στην ίδια ηλικία, με αυτή της διαφήμισης. Άφησα το πακέτο το πάνω στο τραπέζι και κάθε μέρα το έβλεπα μπροστά μου. Για ένα μήνα, έκανα ότι μπορούσα για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι νίκησα τη νικοτίνη. Καφέδες, ξενύχτια, ξύδια, και ότι άλλο θα "σήκωνε" ένα τσιγάρο μετά. Και κάθε φορά έλεγα από μέσα μου "σε νίκησα κωλοτσίγαρο". Μετά από λίγους μήνες ένιωθα αηδία όταν έβλεπα τους γύρω μου να καπνίζουν. Αναρωτιόμουν πως μπορούν να βάζουν τόση βρωμιά μέσα τους. Τη νίκησα τη νικοτίνη και αυτή ήταν μια νίκη που τη συνδύασα με τη σκέψη ότι είμαι αρκετά πιο έξυπνος από όσους μου πλάσαραν το τσιγάρο σαν high way of life. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, μπορώ και αναπνέω, να γεύομαι το φαγητό, να μη βήχω στο πρωί, να μη μυρίζει σαν τασάκι το στόμα μου και να κάνω πολλά ωραία πράγματα χωρίς να μου βγαίνει η γλώσσα απ' το λαχάνιασμα. Το κόψιμο του τσιγάρου ήταν πολύ εύκολο πράγμα. Ήταν θέμα μυαλού!