Ο άνθρωπος της πλατείας.

Βρέχει. Και όμως η φωτιά δεν σβήνει. Ανοιγοκλείνεις το στόμα και όμως φωνή δεν βγαίνει. Τα πόδια σου κινούνται αλλά δεν προχωράς καθόλου. Γράφεις. Αλλά γιατί η κόλα χαρτί παραμένει λευκή σαν τους τοίχους του ψυχρού ψυχιατρείου; Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Ωστόσο δεν σε καταλαβαίνω. Η γη γυρίζει ασταμάτητα και αιώνια. Και; Ποια η διαφορά; Πάντα ακίνητη μου φαίνεται. Σου είχε πει κάποιος ότι θα σε αγαπάει για πάντα. Και δεν τον είχες πιστέψει. Είχες πει ειρωνικά «ναι, καλά». Είχε θυμώσει τότε. «Πώς μπορείς και αμφισβητείς την δική μου αγάπη; Εσύ μπορείς να μην με αγαπάς για πάντα. Εγώ θα σε αγαπάω. Εσύ έλεγξε και ειρωνέψου τα δικά σου συναισθήματα και την δική σου καρδιά. Εγώ γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα πώς και ποιόν θα αγαπάω για πάντα». Μετά του έπιασες το χέρι. Ήθελες να ζητήσεις συγνώμη και να βάλεις τα κλάματα. Αλλά ούτε λέξη ούτε δάκρυ δεν έβγαινε. Το κατάλαβε. Σε τράβηξε κοντά του, σε πήρε αγκαλιά και σου έδωσε ένα... η συνέχεια εδώ.

Post: Χάρης Τορτορέλης

...ζεστό φιλί. Έτσι τον πίστεψες. Θα σε αγάπαγε για πάντα. Δεν θα ένοιωθες ποτέ ξανά μοναξιά. Μόνο θάνατος θα σας χώριζε. Και αυτός, τι καλά να ερχόταν και για τους δυο μαζί, ταυτόχρονα. Ο θάνατος δεν ήρθε αλλά εσύ ζεις; Είσαι μόνος. Αυτός πια δεν σ’ αγαπά αλλά εσύ τον αγαπάς. Για πάντα νοιώθεις. Όμως… έτσι έγινε η ιστορία; Αυτά τα λόγια σου είχε πει; Μήπως μέσα στην θολούρα του μυαλού σου το όνειρο είναι διαφορετικό από την πραγματικότητα; Έχεις κάνει σπίτι την πλατεία. Έχει καύσωνα στο κέντρο της πόλης αλλά εσύ σκεπάζεσαι με ένα βρώμικο πάπλωμα. Βρέχει και ’συ κάθεσαι στο παγκάκι και γελάς. Ούτε κρυώνεις, ούτε αρρωσταίνεις. Άνθρωπος είσαι ή αερικό; Αστικό φάντασμα ή σύγχρονο παραμύθι; Είσαι άθλια εικόνα, ρομαντική και συνάμα εξωπραγματική. Ακούς τα αμάξια και τις κόρνες τους; Τις σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων; Τί κοιμάσαι μέρα μεσημέρι; Γιατί ξυπνάς μόνο την νύχτα; Γιατί οι φίλοι σου είναι τα ποντίκια και οι κατσαρίδες των υπονόμων; Ξύπνα! Τί κοιμάσαι μέσα στην μέση της πόλης σαν να κοιμάσαι στην αιώρα του εξοχικού σου, δίπλα στη θάλασσα. Αυτός ο αέρας δεν είναι θαλασσινή καλοκαιρινή αύρα, είναι καυσαέριο και μπουχός! Πίσω από τον θάμνο υπάρχει η ζωή η δική σου. Πίσω από την φιέστα της πόλης, πίσω από τα περίπτερα των εθελοντών της Ολυμπιακής Αθήνας, πίσω από τις αγελάδες των καλλιτεχνών, πίσω από τα σταντ με τα δωρεάν προφυλακτικά, πίσω από το φεστιβάλ διαφορετικότητας, πίσω από την συναυλία ροκ, πίσω από το χριστουγεννιάτικο χωριό και το καρουζέλ, πίσω από το παγοδρόμιο, πίσω από τις μάσκες των καρναβαλιών, πιο πίσω από τα τουριστικά περίπτερα. Δεν ανήκεις στην επίσημη εικόνα της πόλης, ούτε εμφανίζεσαι στην ιστοσελίδα του δημαρχείου. Εκεί έχει θέση μόνο ένας με γαλάζιο πουκάμισο και κανένα ίχνος ιδρώτα. Με κατάλευκα δόντια και επίχρυσο σκελετό γυαλιών. Εκεί έχει θέση ένας άντρας, όχι ένας κακομοίρης σαν και εσένα. Και όμως, εσύ βρίσκεσαι πίσω απ’ όλα, τα παρακολουθείς, σαν ένας τρομοκράτης που μελετάει ώστε να ετοιμάσει την πιο αιμοβόρα επίθεσή του. Και που παρατηρείς τι καταλαβαίνεις; Τίποτα. Να, τώρα τί βλέπεις; Μέσα από την ομίχλη της σκέψης σου, για άλλη μια φορά παρακολουθείς την ταινία που γυρνάνε με φόντο την πλατεία, το σπίτι σου. Μια παρέα μικρά παιδιά που τρέχουν και γελάνε. Ένας κακός άνθρωπος με μπλε ρούχα και καπέλο. Ένα πιστόλι και ένας πυροβολισμός. Μα τι κάνουν οι άνθρωποι; Πώς το κάνουν να φαίνεται έτσι αληθινό; Έγινε και η Αθήνα Χόλιγουντ! Με ειδικά εφέ, αίματα, φωτιές και ψεύτικους καπνούς. Να, τώρα το παιδί με τα σγουρά μαλλιά είναι κάτω, σε μια λίμνη από αίμα. Τώρα, να! Αναπαριστούν μια πυρκαγιά. Οι ψεύτικες φλόγες και οι καπνοί σε ξύπνησαν. Υπερπαραγωγή είναι αυτή και εσύ αναρωτιέσαι, για μια ταινία Όσκαρ με θέμα μια επανάσταση στα 2008 είναι ανάγκη να σε ξυπνήσουν από την ησυχία σου; Σε λάθος κόσμος βρίσκεσαι φίλε μου. Αναπνέεις αλλά δεν ζεις. Και όταν πεθάνεις, ναι τότε ίσως να ζήσεις και συ λιγάκι. Θα κινητοποιήσεις λίγο και συ την μηχανή. Ένα νεκροτομείο, έναν παπά και τέσσερις. Θα αποκτήσεις και ’συ λίγο προσοχή, την προσοχή που αξίζεις. Όσο το στήθος σου συνεχίζει και σαλεύει, τόσο θα συνεχίζεις απλά να ’σαι πεθαμένος.