Ο λόγος που σας γράφω είναι η αγανάκτησή μου πλέον για ένα περιστατικό στο οποίο σκοντάφτω καθημερινά στην γειτονιά μου και πλέον δεν μπορώ να ανεχτώ.
Στην πλατεία Καραϊσκάκη, εκεί που καθημερινά υπάρχουν τα μπλόκα της Τροχαίας, αφού είναι είσοδος στον δαχτύλιο, ένα τετράγωνο πιο πάνω από τα κεντρικά γραφεία της Τροχαίας, ένα μεγάλο πέρασμα αφού είναι είσοδος της πόλης και πέρασμα για την Ομόνοια, για τον Σταθμό Λαρίσης, για την Πατησίων, για παντού, ένα τμήμα της πόλης που συχνά θα δεις αστυνομία η δημοτική αστυνομία, απέναντι ακριβώς από την είσοδο του μετρό του Μεταξουργείου, μπροστά από το ξενοδοχείο Stanley και απέναντι από το πολυτελές ξενοδοχείο Athens Imperial, ένα κορίτσι λίγο πριν την εφηβεία της ή ήδη στις αρχές της, ζητιανεύει πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, με ήλιο, βροχή, κρύο, μήνες τώρα. Πότε θα την δεις ακούνητη για ώρες να κοιτά κάτω, πότε με κουκούλα για να προστατευτεί από την βροχή, πότε τρώγοντας μέσα από μία σακούλα ή ένα τάπερ. Αρχικά κοιτούσα τα πόδια της. Την λυπήθηκα. Αναζητούσα ένα σημάδι της αναπηρίας της. Τι βλάκας! Αν πάτε μια βόλτα κατά τις οκτώ το πρωί στα πίσω στενά, προς τον Σταθμό Λαρίσης, στις οδούς Χίου και Ψαρών, στα φτηνά ξενοδοχεία, θα δείτε κατά ομάδες να βγαίνουν καροτσάκια με «ανάπηρους» μετανάστες, τόσους που είναι να απορεί κανείς πώς μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί και που βρήκαν όλα αυτά τα καινούργια καροτσάκια.
Κουράστηκα και αγανάκτησα με αυτήν την κοινωνία που χρησιμοποιεί με κάθε τρόπο τα ελάχιστα αισθήματα ανθρωπισμού που μας έχουν απομείνει. Σε μια εκκλησία, ένα σχολείο και μια οικογένεια που μας καλλιεργούν ενοχικά σύνδρομα, σε ένα κράτος που ... η συνέχεια εδώ.
2 σχόλια:
φιλοε μου αν δεν μεριμνησει το κρατος για αυτους τους ανθρωπους, εμεις τι μπορουμε να κανουμε?
εγω συγκεκριμενα ειμαι φοιτητρια και δε σου κρυβω οτι ενοχλουμαι καθε φορα που βλεπω τετοια περιστατικα γιατι πολυ απλα στεναχωριεμαι ου δεν εχω χρηματα παραπανω για να βοηθησω μερικους συνανθρωπους μου που το εχουν αναγκη.
το αυτο το περιβοητο κρατος προνοιας που στο καλο του ειναι????
πιστευω οτι προς αυτην την κατευθηνση πρεπει να πιεσουμε ολοι μαζι...
για κεντρα προληψης, υποδοχης και βοηθειας προς απορους, μεταναστες και γενικοτερα ευπαθεις κοινωνικες ομαδες.
Καλά, καλά, πού να σας πώ κι εγώ αυτό που είδαν τα ματάκια μου στην ίδια περιοχή.
Όταν ήμουν φαντάρος στο Χαϊδάρι έφευγα πάντα με ενα λεωφορείο απο την Πλ. Καραϊσκάκη. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας έβλεπα έναν γεράκο να κάθεται σε διάφορα σημεία και να ζητιανεύει και όντως σου σπάραζε την καρδιά το βλέμμα και η δυστυχία του. Ώσπου ένα πρωί βλέπω τον γεράκο αυτό σε ενα καφενείο της περιοχής , δίπλα στην τροχαία, να κάθεται με έναν άλλο νεότερο, να έχουν αραδιάσει τα ψιλά σε ένα τραπέζι και ο νεότερος να τα βάζει στην τσεπάρα του!!! Με λίγα λόγια, τον εκμεταλλευόταν τον παππού ο τύπος.
Μη δίνετε ρε παιδιά. Αφού έτσι και αλλιώς δεν τα τρώνε οι ζητιάνοι.
Δημοσίευση σχολίου