Ο Νικολός κι οι καλικαντζάροι.

Για τη Μαρνέττα μας

Ο Νικολός, δεν επείραζε κανένανε κι ας τονε λέγανε ούλοι μουρλό, στο χωριό του. Αρκετοί όμως ήταν εκείνοι, που τον εσταυρώνανε, όπως κι όλους τους μισοκούτελους του κόσμου. Ιδιαίτερα, εκειά τα παιδιά τση Μπάμπαινας. Τα γλυκιάρικα! Του βγάνανε τα μάτια κάθε τρεις και λίγο, του καψερού. Έτσι, προπαραμονή Χριστουγέννων (πάει να πει του Χριστού), μαζωχτήκανε τα παιδία τση Μπάμπαινας να καταστρώσουνε σχέδιο, για το τι θα κάνανε τη νύχτα του Νικολού. Ο Γιάννος, ο μεγάλος ήταν εφτός, είπε να μπούμε σιγά-σιγά στο σπίτι του και να τονε μπουγελιώσουνε όπως θα κοιμότανε. Ο δεύτερος, εσκέφτηκε να του πάρουνε τα ρούχα, να σηκωθεί το πρωί και να μην έχει να φορέσει να έβγει όξω. Ο τρίτος, είπε να φωνάξουνε και τον Σταθάκη τση Μαρίκας, που ήτανε γεροδεμένος, και να τονε βγάλουνε το Νικολό όξω από το σπίτι, μαζί με το στρώμα, να τον αφήσουνε στα χωράφια. Καλή ιδέα τους φάνηκε αυτή και φώναξαν τον Σταθάκη, που δεν δυσκολεύτηκε να πεισθεί ώστε να συμμετέχει στο κάζο. Τη νύχτα λοιπόν, τα τέσσερα γλυκιάρικα μαζώχτηκαν στην αυλή του Νικολού και αφού βεβαιώθηκαν -από το ροχαλητό του- ότι εκειός εκοιμότουνα βαριά, άνοιξαν την ξώπορτα και ... η συνέχεια εδώ από το katrougiali.blogspot

Post: Da.Se