Κυριακή 3 Αυγούστου 2008

Όταν άκουσα τον πατέρα του 20χρονου Αυστραλού...


...να μιλάει στην τηλεόραση για το παιδί του και τους Έλληνες, δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Πόσο μεγαλόψυχος πρέπει να είναι κάποιος που έστειλε το γιό του για διακοπές στη Μύκονο και αναγκάζεται τώρα να δώσει την εντολή διακοπής της μηχανικής υποστήριξης της ζωής του και να τον πάρει πίσω μέσα σε ένα φέρετρο, για να στέκεται μπροστά στην κάμερα και να λέει ότι "αγαπάει τους Έλληνες και τις ομορφιές της πατρίδας μας"; Όλη η Ελλάδα δάκρυσε, γιατί αντί να δει έναν οργισμένο πατέρα, που θα μας αποκαλούσε δικαίως υπανάπτυκτους, τραμπούκους, βάρβαρους, δολοφόνους, μαφιόζους, μας είπε απρόσμενα πολιτισμένους, δημιουργικούς, φιλόξενους, φιλικούς, εξυπηρετικούς... Κυριολεκτικά δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Καλύτερα θα ήταν να μας έβριζε!

Υ.Γ. Αν υπάρχει κάπου το Ελληνικό κράτος, ας τιμήσει με κάθε τρόπο αυτόν τον θαυμάσιο συνάνθρωπο, που είπε ότι ο γιος του θα ζει για πάντα στην Ελλάδα που τόσο αγάπησε, μέσα από τους ανθρώπους στους οποίους μεταμοσχεύτηκαν τα όργανά του..