Κι εκεί που κάθομαι, στο μακρινό αυτό νησί, αραχτή στον καναπέ μου, διαβάζοντας , μια απλή Τετάρτη, κτυπάει η πόρτα. Ανοίγω και.. !! 4 μικροί μασκαράδες! Μπαίνουν φουριόζοι μέσα στο σπίτι και αρχίζουν να μου μέλανε και να φωνάζουν με ψιλή, τσιριχτή φωνή: Καλησπέρα, καλησπέρα, ήρθαν οι μουτσουνιάριδες!
Α, ναι.. οι ‘’μουτσουνιάριδες΄΄!
Μου είχαν πει για αυτούς οι ντόπιοι Ικαριώτες. Περνάνε από σπίτι σε σπίτι και κάνουν το χαβαλέ τους. Τα σπίτια είναι εξοπλισμένα με μπόλικο καριώτικο κρασί, μεζέ και καραμέλες (για τα παιδάκια), για να ευχαριστήσουν τους μεταμφιεσμένους καλεσμένους. Ειδικά σε δάσκαλους και καθηγητές, οι μαθητές περιμένουν πως και πώς να βγάλουν το άχτι τους.
Τους τρατάρισα λοιπόν, μπισκοτάκια, γιατί δεν είχα προετοιμαστεί για καραμέλες, τους έβαλα να πιουν, πορτοκαλάδα γιατί πρόκειται για μικρά… πειραχτήκαμε και.. αποχώρισαν για το επόμενο σπίτι.
Βγήκα έξω να τους ξεπροβοδίσω και τους χάζευα καθώς απομακρύνονταν χτυπώντας ο ένας τον άλλο με τα σφυριά στο κεφάλι και τσιρίζοντας με λεπτές φωνούλες.. έκατσα ένα τρίλεπτο καθώς το μυαλό μου γύρισε χρόνια πίσω, όταν ήμουν εγώ σε αυτή την ηλικία. Ναι, δημοτικό θα ήμουν, στο χωριό μου, το Γαϊτάνι, και έχω την εικόνα των γονιών μου να ...η συνέχεια εδώ.
...διαλέγουν κουρέλια, μορέτες και ρούχα της γιαγιάς για να βγουν μασκαράδες. Πόσο ζήλευα…
-Μα γιατί δε με παίρνετε κι έμενα μαζί σας;
-Μας θα μας καταλάβουν έτσι κοντούλι που είσαι!
Και κλάψα, εγώ! Ναι, βεβαία! Δεν έπρεπε να σε αναγνωρίσουν τα.. θύματα! Και θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά τον μπαμπά μου να προσπαθεί να ανεβάσει το χοντρό καλσόν της μαμάς και να ισορροπήσει πάνω στις γόβες της.
-Α, μα τόσο καλλίγραμμο πόδι, δε θα καταλάβαιναν ότι πρόκειται για άντρα. Και η μαμά μου αντίθετα ντυνόταν παχουλός άντρας. Πάρτι ολόκληρο γινόταν και όταν έρχονταν συγγενείς και φίλοι σπίτι να ετοιμαστούν όλοι μαζί για να μασκαρευτούν και να γυρίσουν τα γειτονικά σπίτια και όχι μόνο. Αλλά ποσό μου άρεσε όταν έρχονταν οι μασκαράδες και σπίτι μας. Γέλια..
Ο μπαμπάς να χουφτώνει τα αντρικά κωλαράκια που προσπαθούσαν να μεταμφιεστούν σε γυναικεία και εγώ να χώνομαι στην αγκαλιά της μαμάς αρχικά, γιατί φοβόμουν. Αλλά μετά ήθελα σονει και καλά να τους βγάλω τις μάσκες.. Και απαγορευόταν φυσικά αυστηρά να σου βγάλουν τη μάσκα! Θυμάμαι, επισης τις ξεκαρδιστικές ιστορίες από τις περαντζάδες στο Καζίνο η άλλα μαγαζιά που είχαν χορούς. ΙΣΑ που πρόλαβα να ακολουθήσω τους γονείς μου όταν ήμουν γυμνάσιο που, ψηλή πια, μου επιτρεπόταν..
Μετά δεν ήθελα εγώ.. Πού να ξερα! Που να ΄ξερα πως το έθιμο αυτό θα ατονούσε και πλέον η μονή διασκέδαση στις αποκριές θα ήταν τα αποκριάτικα πάρτι των μαγαζιών, μπαρ, club. Mα πόσο ζήλεψα αυτά τα παιδάκια που μεσοβδόμαδα άφησαν αγγλικά, μαθήματα, γυμναστικές και άλλες υποχρεώσεις, ντύθηκαν, όπως να ‘ναι και βγήκαν με την έγκριση των γονιών τους –γιατί ούτε τίθεται θέμα για επικινδυνότητα στους δρόμους - να γελάσουν μεταξύ τους άλλα και να κοροϊδέψουν τους άλλους. Ωραίες και οι γιόστρες και φανταχτεροί οι βενετσιάνικοι γάμοι, δε λέω, αλλά.. αυτό το απλό, το συλλογικό, το παρέιστικο έχει άλλη χάρη. Πραγματικά λαϊκό έθιμο που δεν μετράει πολλά χρόνια που εξαφανίστηκε. Πρέπει να θυμηθώ: Αύριο να προμηθευτώ μπόλικο κρασί γιατί θα εισβάλουν και άλλοι μουτσουνιάριδες σπίτι , καραμέλες για τα πιτσιρίκια, άλλα και να βρω μουτσούνες και ρουμπιά για να ντυθώ κι εγώ με φίλους και να γυρίσουμε το νησί. Α, και να το πω στους φίλους μου στη Ζάκυνθο! Που ξέρεις; Μπορεί του χρόνου τέτοιες μέρες ,πριν τα μαγαζιά, να πάρουμε σβάρνα τα σπίτια φίλων και συγγενών και να κάμουμε τσι μάντσιες μας..!
Post: Σεμιτεκόλου Πηγή
